DAG 20, 21 & 22: Maandag 20, dinsdag 21 en woensdag 22 sep (Laughlin-Los Angeles-Zaventem)

L.A.atste halte

De laatste lange autorit (zo'n 5u rijden) brengt ons naar Los Angeles, waar we twee dagen overnachten. Hier is het drukker op de baan – of beter – op de zeven baanvakken. Veel auto's, veel vervuiling, veel smog! Er hangt echt een bruine waas boven de stad, die in een vallei ligt. Vandaag verkennen we de bekendste haltes van deze metropool: Hollywood met haar sign in de bergen en haar Walk of Fame, Beverly Hills met haar steile straten en stijlvolle sterrenvilla's, de bekende Sunset Boulevard met haar palmbomen en het van tv bekende Melrose Place. Eigenlijk allemaal niet zo glamour and glitter als gedacht... zeker niet in Downtown.

Dolle pret(park)

Dag twee in LA. Vandaag dolle pret in Universal Studios. We hoorden van verschillende mensen dat dit park de moeite is: enkele leuke attracties en een kijkje achter de schermen. Met onze Front of line pass hoeven we nergens te wachten, al is er eigenlijk niet zo veel volk... In Springfield springen we in een Simpson-karretje dat ons door 3D Krustyland voert. We wanen ons echt tussen de Simpsons, maar zijn niet waanzinnig onder de indruk. Ook Jurassic Park en The Mummy bezorgen ons geen kippenvel. Mooi gemaakt, maar geen waaw-gevoel. Dan maar een show: Waterworld met behind the scenes information. Acteur-stuntmannen spelen een actiescène uit de film Waterworld: veel vuur, gevechten, luide knallen en... andere acties. Leuk om te zien! En een leuke uitleg achteraf. Een rondritje door de Universal Studios brengt ons langs Jaws, King Kong, Desperate Houswives en andere sets. We krijgen ook een gesimuleerde regenbui, een overstroming en een aardbeving te zien. Een ding is zeker: het ziet er veel spectaculairder uit in de films! Na een 'beestige' show met enkele Animal actors, sluiten we af met Shrek 4D. Het was wel nog wijs, maar wij hebben het meer voor Disneyland Parijs.

Ver(t)rek

De zee hebben we hier nog niet gezien, dus rijden we snel even naar het kuststadje Santa Monica. De volle maan werpt een mystiek licht op een nogal verlaten strand. We struinen wat rond in de straten, waar een gezellige drukte heerst. De winkels zijn hier dan ook open tot 21u. Na 'het laatste avondmaal' zoeken we voor de laatste keer ons hotel op. Valies check, vliegtuigtickets check, wekker om 6.30u check... klaar voor vertrek! Tot in België. 

DAG 19: Zondag 19 sep (Grand Canyon-Laughlin)

Smeekhoorns

Nog een voormiddag Grand Canyon in het vooruitzicht. Spijtig genoeg is er geen tijd om de canyon af te dalen – zo'n wandeling duurt gemakkelijk 8u – wat we anders zeker zouden doen. Dan lassen we maar een korte wandeling en nog wat uitkijkpunten in. Je weet vaak meteen wanneer je aan een toeristisch punt bent. Niet alleen door de aanwezigheid van toeristen, maar ook die van bedelende obesitas eekhoorns. It's illegal to feed or approach wildlife, maar blijkbaar 'verstaan' veel toeristen geen Engels. Niet alleen gevaarlijk voor de eekhoorns – die zwaar over de schreef gaan en op de schoot van toeristen springen op zoek naar eten – maar ook voor de mensen. Dagelijks worden zo'n 20 tot 30 mensen gebeten door eekhoorns. Pijnlijk, zeker als je weet dat sommige hondsdolheid hebben. Wie niet (eek)hoorn wil, moet voelen!

We zien ze vliegen

Tijd voor de volgende beestjes! Aan de Lookout Studio, een stenen huisje met een terras boven de canyon, vliegen blijkbaar vaak Californische condors over. Deze vogels zijn qua grootte en 'schoonheid' een beetje te vergelijken met gieren. Schoon van ver, maar ver van schoon... We zijn goed gevlogen, want plots zweeft een majestueuze condor sierlijk voorbij. Na wat zwevend naar de condor te kijken, veren we recht. Richting Yaki Point, het laatste punt waar we naar (de canyon) uitkijken. Genietend van de zon, doen we de Rim Trail naar Yaki te voet. Dit punt is onze laatste stop in een natuurpark voor we een punt zetten achter deze reis... Er rijst een beetje een dubbel gevoel op: eindeloos mooi, maar niet eindeloos durend. Het zit er bijna op. Alleen nog Los Angelos, onze L.A.atste stop. De groene shuttle brengt ons terug naar onze Chevy, die ons op zijn beurt – via Route 66 – naar het 331 km verder liggende Laughlin brengt.

Lovely

De lovely landschappen op weg naar Laughlin brengen ons alweer in vervoering. Ook de temperatuur is er meer dan lovely: rond 18u nog zo'n 110°F of 44°C. We overnachten in hotel Aquarius, waar een bruisend nachtleven heerst in het casino beneden. Eerst zwemmen we even in de pool die van op het 3e verdiep een mooi uitzicht biedt. Daarna zwemmen we – lees Sven – even in het geld, want Sven wint $50 op de slots! Bovendien ontdekten we door Ellen en Alex – het Belgische koppel dat we een paar keer tegenkwamen – dat de drank in een casino gratis is als je aan het spelen bent. Je hoeft enkel een tip te geven. Na elk 2 tipsy makende cocktails aan een tipprijs van $7, zoeken we ons bed op, terwijl anderen gewoon bets blijven plaatsen. 

DAG 18: Zaterdag 18 sep (Monument Valley-Grand Canyon)

Steilvol

De Grand Canyon is het meest gekende park van Amerika. Als je weet dat wij dit bezoeken op een zaterdag, moeten we waarschijnlijk niet zeggen hoe druk het hier is. Gelukkig zijn er heel wat uitkijkpunten waar je kan genieten van een wijds uitzicht en kan lachen met poserende toeristen die dromen van een modellencarrière. Op weg naar ons hotel, stoppen we bij alle view points die we voorbijrijden. Steile rotswanden leiden naar een diepe canyon waar de Colorado rivier zich een weg baant tussen heel wat rood-bruin-groenkleurige rotsformaties. Zwarte raven zweven sierlijk boven de canyon... zij hoeven zich niet zwart te betalen aan een $175 kostend helikoptervluchtje.

Bij-zon-der

Een Fransman met een grappig accent checkt ons in. Na een telefoontje naar het thuisfront – om onze pick-up te regelen in Zaventem donderdagmorgen – maken we een wandeling langs de randen van de canyon, de Rim Trail. Het eerste stuk doen we te voet, daarna nemen we de rode shuttle die ons langs verschillende stoppunten voert. De route is rond rond 18u. Precies op tijd! Want de zon gaat onder binnen een kwartiertje. Dat zou mooie kleuren en schaduwen tevoorschijn toveren. We nemen snel de shuttle naar Mohave Point, een stop met een mooi uitzicht voor de zoveelste – en voorlopig laatste – Amerikaanse zonsondergang in de 'bergen'. Het ziet zwart van de toeristen, maar ook mooi dieprood en paars van de ondergaande zon. Elke keer toch weer heel bij-zon-der! 

DAG 17: Vrijdag 17 sep (Moab-Monument Valley)

Monumentaal

Monument Valley is geen nationaal park, zoals de andere parken die we al bezochten. Dit kleine park wordt onderhouden door Navajo-indianen. Bij het binnenrijden moeten we dus $5 per persoon betalen, wat goed meevalt. Dit natuurpark – trots op zijn rode rotsen – was al meermaals het gedroomde scenario voor Western films. Als je er bent, begrijp je wel waarom: woeste natuur, ruige rotsen, onstuimige paarden, een broeiend hete zon en dirty rood stuifzand.

Heavy for the Chevy

Er zijn twee mogelijke manieren om dit park te verkennen: op eigen houtje in je auto of met een reisbureau in een jeep. Wij gaan voor de eerste optie! Een ongeplaveide weg – de valley road – kronkelt zich 17 miles lang door het woeste landschap. Heavy shit voor de Chevy! Na twee helse ritjes op en af een met putten bezaaide en met stuifzand bekleedde weg, zit de auto meer dan eens in de put. Houdt hij dit wel uit? Wij niet meer... Na een baanbrekende stuk waar meerdere jeeps ons voorbij stuiven, lijkt het ons verstandiger om terug te keren. Toch de tweede optie dan maar? Tot we de prijs zien: $75 per passagier voor een tour van 2,5 uur?! Na even rondslenteren en rondkijken naar wie deze autoslopende rit nog zelf had afgelegd, besluit moedige Sven er toch door te rijden. One hell of a ride! Deze tocht zal nog veel stof doen opwaaien. 

DAG 16: Donderdag 16 sep (Moab)

Yes, we canyon

In Moab ontdekken we een City Market die veel vers fruit, verse groenten en vers brood verkoopt. We slaan daar ons ontbijt en onze picknick in en trekken richting Island in the Sky, een deel van Canyonlands National Park. Het 'Eiland in de lucht' heeft zijn naam niet gestolen. We rijden langs prachtige panorama's die uitzicht bieden op de 600m lager gelegen canyons van de Colorado en de Green River. Onze eerste stop is de mooiste: Mesa Arch. Van op deze hooggelegen tafel heb je een mooi uitzicht op het lager liggende landschap. Bovendien kan je dit prachtige panorama bekijken door een natuurlijk gevormde boog. Na onze scenic drive, enkele stoppunten en enkele wandelingen in de broeiend hete zon, rijden we richting hotel. Een uurtje relaxen in de airco is welkom in dit woestijnklimaat! Om onze natuurdag gevarieerd af te sluiten, eindigen we met wat winkeltjes in de straten van Moab.

DAG 15: Woensdag 15 sep (Vernal-Moab)

Bergen fantasie

Vandaag bezoeken we het 'kleine' Arches National Park (zo'n 305 km²), berucht om haar natuurlijke boogbruggen. Een asfaltweg van zo'n 30 miles voert ons langs mooi gevormde rotsen, bogen en bruggen. Mensen met bergen fantasie komen hier ogen te kort. Niet alleen wij zien allerlei vormpjes en figuurtjes in de rotsen, zoals aliens en caymannen, maar ook degenen die de rotsen hun naam gaven: Three Gossips, Sheep Rock, Balanced Rock, Parade of Elephants. De afstanden in dit park zijn goed te overbruggen, het nadeel is dan weer dat je op elke stopplaats bergen toeristen tegenkomt. We beslissen dan maar een minder toeristische wandeling te maken: de Devil's Garden Trailhead, een wandeling van 3,5 à 4u waar je volgens de Trotter de meest spectaculaire bogen van het park ziet. Het is wel al 17u, dus we zullen ons mogen haasten om voor donker 'thuis' te zijn (om 20u gaat de zon onder).

Op het duistere pad

Het eerste, meest toegankelijke deel van Devil's Garden Trail brengt ons door stuifzand naar een van de langste bogen ter wereld: Landscape Arch. Voor het volgende deel van het pad, moeten we verder over de rotsen. Enkele spectaculaire klimpartijtjes brengen ons naar meer ongerepte natuur en adembenemende uitzichtpunten voor stille genieters. Onderweg zien we indrukwekkende bogen en rotsen, die alleen mooier worden bij een ondergaande zon. Die laatste is echter ook spelbreker... Onze wandeling is nog niet volledig rond, of we moeten terugkeren. De Devil's Trail wordt steeds duisterder. Er is geen verlichting en de paden zijn enkel 'afgebakend' met hier en daar een hoopje op elkaar gestapelde stenen. We schakelen dus een versnelling hoger in achteruit. Al is deze wandeling volgens oom Trotter te zwaar voor mensen die niet gewend zijn om te stappen, wij stappen ze terug in sneltempo om een afdaling in het donker te vermijden. De zon blijft zakken, onze moed niet. Aangemoedigd door de schitterende kleurenpracht die de ondergaande zon tevoorschijn tovert, halen we op tijd het mulle zand. We lopen op en kijken tegelijk ook naar roze wolkjes... 

DAG 14: Dinsdag 14 sep (Jackson-Vernal)

The Wild op zijn best

Een mooie rit langs de besneeuwde bergtoppen en de heldere meren van het Grand Teton natuurpark, bracht ons gisteren in Jackson Hole. Helemaal the place to be voor de cowboys onder ons. Alles ademt hier the Wild Wild West uit: een poort gemaakt van geweien, honderden souvenirwinkeltjes met indianen- en cowboyspullen, overal opgezette dieren (van wasberen die crackers eten tot konijnen met een gewei) en beelden van dieren en cowboys op straat. We slenteren even rond in de straatjes en drinken iets in de cowboy bar. Hier neem je geen plaats op een barkruk, maar op een zadel. Ook de rest van het interieur is opgezadeld met de cowboy-look: alles is in hout, lampjes en andere accessoires zijn gemaakt van geweien en ook de opgezette dierenhoofden aan de muur ontbreken niet. Die laatste hangen trouwens ook in alle hotels. Al zijn wij daar niet altijd zo mee opgezet...

(Z)onderweg...

Na dit wilde avontuur, op naar Vernal! We – eigenlijk vooral Sven – moeten nog zo'n 6u rijden, met bijna alleen countrymuziek op elke radiozender. Al is de weg lang en kronkelig, hij voert ons wel opnieuw naar heel wat 'aaahs' en 'ooohs'. Witte wolkjes in de blauwe lucht (hier en daar afgewisseld met een grijze donderwolk), wilde bokjes die plots over de weg springen, mooie uitzichten op diepe valleien en naar de avond toe een kleurrijk luchtspektakel met de zon en de wolken in de hoofdrol. Eens in Vernal, merken we snel dat dit weer een tussenstop is waar weinig te beleven valt. Het is gelukkig al 18.30u, dus na het eten brengen we nog even een bezoekje aan onze reeks Friends op de laptop. Ook onze buren kunnen meegenieten, zo goed is het hier geïsoleerd.

DAG 11, 12 & 13: Zaterdag 11, zondag 12 & maandag 13 sep (Salt Lake City-Yellowstone-Jackson)

Hellow Yellowstone

De wekker staat alweer te vroeg voor een vakantiedag. We hebben dan ook een goede 500km voor de boeg naar Yellowstone, een van de grootste schatten van Amerika (ook letterlijk: 8700km²). Dit is niet alleen zo volgens onze reisgids, maar ook volgens de oma van Rien. Op grootmoeders wijsheid! Een tijdrovende tocht – waarvan zelfs Rien een groot stuk rijdt – brengt ons tegen de namiddag in West Yellowstone, waar we twee maal overnachten in een hotel met (voor de eerste keer) gratis ontbijt (olé pistolé). Snel inchecken, rugzak checken en naar Yellowstone vertrekken. De meeste bezienswaardigheden liggen op de Grand Loop Drive die in de vorm van een acht zo'n 232km van het park doorkruist. Geef acht!

Heel bizonder

Het begint al bij het binnenrijden van het park. Langs de weg grazen heel wat bizons en herten – sommige met indrukwekkende geweien. Een bizonder hertelijke ontvangst! Iedereen is wild van dit wildlife en stopt dan ook in het wilde weg om te kijken en foto's te nemen. Herten, bizons en eekhoorns zien we tijdens de 2,5 dagen Yellowstone in overvloed. Maar we hebben ook beregeluk... een zwarte beer duikt plots op, vlak naast de weg waar we rijden. Net lang genoeg om een ongeloofwaardig gezicht en een foto te trekken. Dan smeert ie hem, achter de heuvel. Op onze weg door het park zien we ook nog twee keer een coyote. Dierbare momenten...

Terrassen die verrassen

Ondanks alle natuurpracht die we al eerder zagen, vallen we toch nog van de ene verbazing in de andere. Yellowstone heeft alle ingrediënten voor een heerlijk sprookje: prachtige prairies, betoverende bossen, glooiende heuvels, wonderlijke watertjes en beestige bewoners. De eerste middag bezoeken we Mammoth Hot Springs, een kale bergflank die bestaat uit een reeks terrasvormige bekkens. Het is een bijna bovennatuurlijk landschap van gesteentes die bruine, rode, groene en parelwitte kleuren aannemen. Het ene moment wanen we ons in een sneeuwlandschap en het andere in het land van de dinosauriërs. Prehistorische momenten die we – zonder het gewenste effect – met ons fototoestel proberen vast te leggen. Een bizon die ons bijna de weg verspert, getuigt nog van enig leven in dit koude rillingen decor.

We fall in verbazing

Nog een plaats waar natuurliefhebbers natte dromen van krijgen, zijn de Upper en Lower Falls. Twee woeste watervallen – van respectievelijk 100 en 30m hoog – die zich met brute kracht in de Grand Canyon van Yellowstone storten. We bekijken deze watervallen van verschillende uitzichtpunten. Het meest verbluffende uitzicht volgt na een steil pad naar beneden (en daarna weer omhoog): de Brink of the Lower Falls. Net boven de hoogste waterval, ligt een panoramisch terras. Echt een hoogtepunt! Het bruisende, groene water stort zich met een kolkend geluid de diepte in, waar de nevel nog een diepe indruk nalaat. Er vormt zich een kleurige regenboog die een magisch gevoel doet opborrelen. Om van te watertanden! Een plaatje om nooit meer te vergeten, al kan de gevoelige plaat dit gevoel alweer niet vastleggen.

Hot spots

Naast de 'gewone' natuurpracht, herbergt Yellowstone ook onrealistische landschappen die je terugvoeren in de tijd. Plots lijk je op een andere planeet of in een ander tijdperk te vertoeven. Je zou bijna niet raar opkijken moest er een astronaut of een dinosaurus opduiken. Stomende poelen, kleurrijke warmwaterbronnen, pruttelende modderpoelen en spuitende geisers... je moet het zelf hebben gezien, gehoord en geroken (zwavel stinkt nogal naar rotte eieren). Hier lijkt de strijd tussen aarde, vuur, lucht en water nog volop aan de gang. Het begon ooit met een vulkaanuitbarsting zo'n 630.000 jaar geleden. De gigantische krater die hierdoor ontstond, vormt nu dit natuurpark. Yellowstone bevindt zich dus boven een eeuwigbrandende vulkaan, de grootste ter wereld, een supervulcano. De gloeiende magma ligt hier maar een kleine 3km onder de aardkorst, wat al deze fenomenen veroorzaakt. Onder de goddelijke natuurpracht, schuilen dus duivelse krachten. Een ranger die wat mensen rondleidt, vertelt dat de vulkaan ooit nog zal uitbarsten. Voor er paniek uitbarst, verzekert hij dat wij het normaal niet meer zullen meemaken. Zo'n ontploffing zou wel – om het in zijn woorden te zeggen – the end of the world as we know it betekenen. 'Bang'elijk niet? 

DAG 10: Vrijdag 10 sep (Bryce Canyon-Salt Lake City)

Salt Lazy City

Wat komt er vandaag op onze weg? Een rit van zo'n 435 km naar Salt Lake City, een tussenstop naar Yellowstone (nog zo'n 515km verder). Deze stad is gekend om haar Mormonenpopulatie en Mormonentempels. Een bezoekje aan Temple Square – het spirituele hoofdkwartier van de Mormonen, waar de 'interessantste' gebouwen zich bevinden – is dan ook aan de orde. Al vinden wij de square ronduit niets. Misschien ligt het aan de lange wandeltochten die we de vorige dagen al ondernamen, maar na drie Mormonumenten hadden we het wel gezien. Nog even slenteren in de shopping mall, iets te eten, om dan eindelijk eens te genieten van wat welverdiende rust op ons hotel. Hoognodig! 

DAG 9: Donderdag 9 sep (Zion-Bryce Canyon)

Brrryce Canyon

Voor we toekomen in natuurpark Bryce Canyon, rijden we langs de robuuste rode rotsen van Red Canyon. De temperatuur staat echter niet in het rood. Het is hier eerder koud, brrr! We zitten dan ook op zo'n 2018m tot 2748m hoogte. Al schijnt de zon, de koude wind laat het idee van luchtige kledij waaien. Na een kledingwissel in ons hotel, rijden we naar het startpunt van onze wandeling: een combinatie van de Queen's Garden Trail en de Navajo Loop. Een tocht van zo'n 3 miles die ons volgens de Trotter – en volgens de Belgen Ellen en Alex die we onderweg alweer tegenkomen – langs de mooiste stukken van het park voert.

How do hoodoo?

Sunset Point, het beginpunt van onze route, biedt een prachtig panorama op de hoodoos. Als kaarsen rijken deze aardpiramides naar omhoog, waar schaapjeswolken de blauwe lucht afgrazen. Ook hier zitten schattige eekhoorntjes, wel een andere soort: grondeekhoorns. Deze zijn minder toeristisch aangelegd en lopen vooral weg als ze een fototoestel zien. Samen met heel wat andere nieuwsgierigen, trekken we door de filmische set van boogrotsen, rotsspitsen en andere rotsformaties. Deze relatief makkelijke wandeling loont echt de moeite. Een hoogstandje van Moeder Natuur! Enkel het laatste stuk moeten we stijgen in de ijle lucht. Naast het hoogtepunt van deze wandeling, krijgen we er een hoogtestage bovenop.

What a view

Na de wandeling brengt Sven ons in de Chevy nog naar enkele uitkijkpunten. Het ene al mooier dan het andere, maar toch de moeite waard om een ommetje voor te doen. Voor ons avondmaal rijden we buiten het park, naar een grill-cafeetje dat gekend staat om haar zelfgemaakte taarten. Na onze maaltijd, alweer vergezeld door een bokaal cola – ook effectief in een bokaal geserveerd – vragen we een 'stukje' pie om mee te nemen. Wat een stuk?! Daar zijn we morgen even zoet mee. 

DAG 8: Woensdag 8 sep (Las Vegas-Zion)

Later met een kater

Ons plan: vroeg vertrekken uit megastad Vegas naar natuurpark Zion. Dat was buiten Sven zijn 'Vegaskater' gerekend... Bij de wekker om 8u voelt hij zich duizelig, misselijk en moe. Na een afspraak tussen zijn gal en het toilet, gaat het iets beter. Gokken – en Wendy's – ligt blijkbaar zwaar op de maag. Twee uurtjes extra slaap geven wat nieuwe energie en weg zijn we! Niets te vroeg, eerder wat te laat.

Let op je woorden

Onderweg geven we supermarkt Walmart een tweede kans. En terecht! We moeten op onze woorden terugkomen, deze keer is er wel vers brood, fruit en groenten. We moeten trouwens ook op onze woorden letten. Toen Sven over de persoon voor ons zei “Ge ziet zijn reetspleet”, keek de jongeman maar raar op. Het bleek achteraf dan ook een Nederlander te zijn. Let dus op je zinnen! We zijn niet de enige toeristen die hier toeren (uitsteken).

Nat-uur

Het is al laat op de middag als we toekomen in Zion. We kiezen dan maar voor twee korte wandelingen door het park: de Riverside Walk, die ons langs de bedding van de rivier leidt, en de Weeping Rock tocht, die ons naar een huilende rots brengt. Op onze tocht langs de rivier, springt er plots een hert over de weg. Oh deer! Een beetje verderop blijft het rustig grazen zodat wij een foto kunnen nemen. Onze tocht heeft nog meer verrassingen in petto. We vroegen ons al af waarom de mensen op de terugweg natte voetsporen achterlieten of hun kousen zaten uit te wringen. Waar het wandelpad stopt, wordt het snel duidelijk: we moeten voort door de rivier. Dit brengt onze tocht in een stroomversnelling. Een heel eind trekken we rivier door, rivier over en rivier langs, door een steeds smaller wordende klif. We zien een aantal mooie stukjes maar keren op tijd terug voor onze tocht naar Weeping Rock. Al is die eigenlijk maar om bij te huilen... Het lijkt wat op regen die van een rots druipt. Dat zien we in België genoeg, maar dan zonder rots. Na een prima pizza waar we twee dagen van kunnen eten, dodo time. 

DAG 7: Dinsdag 7 sep (Las Vegas)

Dolle pret(park)

We leven volgens de gewoontes van Vegas en slapen vandaag dus wat langer. Na een all you can eat brunch – waar we ons dik maken in wat sommige mensen op hun bord leggen – bezoeken we Down Town. Vergane glorie, maar het heeft wel iets. Hier was het vroeger te doen, maar nu is The Strip the hot (girls) spot. Na wat straten en souvenirshops slenteren, nemen we de bus richting The Strip, de Las Vegas Boulevard. Daar bezoeken we nog wat huge hotels die in twee woorden zijn samen te vatten: degoutant decadent. Al is het wel eens leuk om te zien, het staat in schril contrast met de armoede die Vegas rijk is. Verder bezochten we in dit pretpark – want zo voelt het wel – ook nog de M&M-winkel en de Coca Cola-winkel. Leuk voor verzamelaars, die vinden in Vegas zeker wat ze zoeken! Wij iets minder...

Tot slots

Na ons eerste echte fastfood bij Wendy's struinen we nog wat door de neonverlichte straten. 's Avonds is Vegas op zijn best: neon-stop verlichting, draaglijke temperaturen buiten en dus geen al te groot verschil met de airco binnen. Hier is het anders dan in België: je neemt geen trui mee voor buiten, maar voor binnen. Blijkbaar gevaarlijk voor sinusitis en dat hebben we alle twee aan den neuze ondervonden! We eindigen tot slot op de slots in ons hotel. Tussen de honderden muziekmakende geldslikkers, kiezen we er eentje uit die er leuk en kleurrijk uitziet. Het geluk lijkt even aan onze kant - $10 wordt plots $20 – maar dan crasht de cash... Nog eens proberen? Wij weten wel beter! Maar vele anderen spijtig genoeg niet, ze lijken er zelfs geen plezier aan te beleven. Wij denken: casi NO, bed YES. 

DAG 6: Maandag 6 sep (Death Valley-Las Vegas)

Een beetje tocht

We staan niet te laat op om het warmste van de dag te vermijden. Al lijkt het nu al warmer dan een hete zomerdag in België. Na een ontbijt buiten, onder schooiend oog van vele vogels, rijden we naar Natural Bridge. Een kleine, stevige wandeltocht brengt ons naar een plaats waar rotsen een natuurlijke brug vormen. Wel leuk, maar niet zo spectaculair. Gelukkig is het uitzicht op onze tocht terug dat wel. Helemaal beneden in de vallei, tussen de bergen, strekt zich een enorme witte zoutvlakte uit: Badwater. Daar rijden we nu naartoe, een van de laagste punten van de aarde, zo'n 86m onder de zeespiegel.

Je zout er geen genoeg van krijgen!

De vele auto's, bussen en mensen die hier aanwezig zijn, verraden al dat deze stop de moeite waard is. Een schitterend wit landschap, bijna zo ver het oog kan reiken. Ooit lag hier een groot meer, nu blijven alleen opgedroogde zoutranden over die ongelijke, ovale sporen nalaten. Die kleuren mooi af tegen de blauwe, brandende lucht die nog meer zout tevoorschijn tovert: zweet! Het is hier bakken en braden, maar je hebt het er voor over. Na alweer een toevallige ontmoeting met onze Belgische vrienden Ellen en Alex, wat rondkijken en wat foto's trekken, zoeken we de frisse auto op. Geen minuut te vroeg, want de verwarming stond alweer een tandje hoger buiten. Nu nog even cruisen door de Sierra Nevada om uiteindelijk halt te houden in Las Vegas, van een contrast gesproken?!

Mega Las Vegas

In de late middag komen we toe in Las Vegas. Megahotels, een boulevard met vijf baanvakken, veel toeristen en... decadentie! We zien hier wat we in de Trotter al lazen: enkele casino/hotels bouwden hier de steden Venetië, Rome, Parijs en New York na. Het is een strijd om de grootste, de duurste, de exclusiefste. En dat is eraan te zien. Leeuwen, witte Siberische tijgers, haaien, achtbanen, vulkaanuitbarstingen, gigantische shopping malls, grote artiestennamen... Niets is hier onmogelijk! Reusachtige casino's, die je eerst volledig doormoet voor je aan de receptie of winkels komt. Ze doen er alles aan om je te doen gokken. De grote hotels voorzien ook elke avond een gratis show. Zo zagen we voor de Mirage een vulkaan uitbarsten en voor het Bellagio een honderdtal fonteinen dansen op de muziek. 

DAG 5: Zondag 5 sep (Mammoth Lakes-Death Valley)

Death ride

Na wat inkopen en een lekker ontbijt in Mammoth Lakes, gaat onze trip verder naar Death Valley. Het internet voorspelt 112 Fahrenheit (zo'n 46°C) en onze reisgidsen raden aan om voldoende water mee te nemen. We steken onze isomo frigobox – die zijn diensten al goed bewees – dus vol drank en ijs. Death Valley, here we come! Al zijn we er nog lang niet... De weg is lang, kronkelig, hellend en dalend. Maar wel mooi. Onderweg zien we zelf een roadrunner (miep miep). Die kunnen we aan onze 'beestjeslijst' toevoegen, naast veel eekhoorns, drie wasberen, vier herten (waarvan een met gewei), muizen, een coyote-achtig iets, roofvogels, spechten en nog meer.

Burn baby burn

Voorlopig houden we het goed uit van de warmte. Af en toe eens stoppen voor a spectacular view en dan weer naar de koele auto. De laatste stop die we doen voor we doorrijden naar het hotel, zijn de sand dunes. Dit stukje van Death Valley lijkt op de Sahara, met witgele duinen van golvend fijn zand. Na even staren over de Sahara, rijden we richting Furnace Creek, het enige dorpje in de buurt, waar ons hotel zich bevindt. Een ruime kamer met airco en een koelkast. Cool! We vermijden het warmste van de dag door even op onze kamer in de reisgidsen te kijken. Rond 16.30u vertrekken we om nog enkele points of interest te bezichtigen. Echt fris kan je het dan nog niet noemen. Het voelt alsof we kipjes zijn die aan het spit hangen te draaien.

Om doodstil van te worden

We rijden naar Devil's Golf Course. Helse temperaturen, maar een hemels zicht. Een lang uitgestrekte zoutvlakte van iets wat ooit een meer was. De opgedroogde en samengeklitte aardeklompen doen een beetje denken aan een akker. Maar dan niet zo vruchtbaar en duizenden keren zo groot. De warmte jaagt ons terug de auto in. We maken een ritje langs Artists Drive, een eenzaam wegje dat ons door een schilderachtig berglandschap voert. Het gesteente neemt steeds andere kleuren aan in de zakkende zon. Tijd voor Zabriskie Point, volgens de Trotter een van de meest fascinerende plaatsen van de vallei, vooral bij zonsopgang -of ondergang. En we geven hem geen ongelijk! De ondergaande zon tovert een magisch kleurenpallet tevoorschijn, van groen tot roze en oranje. We love it!

De wereld is toch... klein

We zijn niet de enige die in Zabriskie Point van dit spektakel genieten. We raken er aan de praat met twee Belgen uit Evergem (Ellen en Alex) die we al eerder zagen in de luchthaven en bij de sand dunes. Ook later in het restaurant in Furnace Creek krijgen we toevallig een plaats net naast hun tweepersoonstafeltje. We schuiven de tafels dan maar bij elkaar om er een lekker Belgisch onderonsje van te maken. Na het eten, doen we nog een avondlijke plons in het zwembad. Tot 22.30u zwemmen we onder de sterrenhemel, dan kruipen we onder de lakens. 

DAG 4: Zaterdag 4 sep (Mammoth Lakes)

Big in America

Na een stevig Amerikaans ontbijt, brengen we een laatste wandelbezoek aan Yosemite. Een van de grote schatten die dit natuurpark nog herbergt, zijn de grand sequoias. Deze reuzengrote bomen komen bijna alleen voor in California. Na een korte wandeling met eekhoorns, spechten en nog eens eekhoorns, bewonderen we de 64 m hoge Grizzly Giant, de oudste boom van het park. Dan zetten we onze roadtrip voort richting Mammoth Lakes. Een tocht van 166 km steile kronkelige wegen naar boven en beneden. Lastig voor de oren, maar lang niet voor de ogen! Schitterende panorama's, rotsen, valleien, meertjes en andere natuur... alleen de vreselijke radiozenders verstoren het filmische plaatje.

Wij willen... meer!

Aangekomen en ingecheckt in het skioord Mammoth Lakes, besluiten we op zoek te gaan naar Mammoth Lake. Als we de weg niet hadden gevraagd, waren we nu nog niet klaar met zoeken. Er bestaat namelijk geen Mammoth Lake! De streek noemt zo omdat er veel meren in de omgeving zijn. Na het bezichtigen van een van de meertjes, zoeken we weer de hoge rotsen op. Daar trotseren we de kou om de zon te zien zakken achter de bergen. Magisch! Daarna, maagtijd. De Trotter raadt de Mexicaan Roberto's aan, maar we waren duidelijk niet de enigen die afwisten van deze hot spot. Een strawberry daiquiri verzacht het wachten op onze burrito. We hadden meer gevraagd... maar niet meer eten?! Een burrito waar je een heel bos beren mee kon lokken en een cola die ze beter in de fles dan in een glas konden serveren. Het is hier echt big in America. 

DAG 3: Vrijdag 3 sep (Yosemity)

Vandaag op het menu

Wat staat er vandaag op het menu? Van San Franciso naar Yosemite rijden (340 km), en onderweg ergens een ontbijt meepikken. Dat laatste bleek niet zo vanzelfsprekend. Eerst was er de zoektocht naar een winkel. En eens een winkel gevonden, begon de zoektocht naar brood en beleg. Onbestaande! Bij gebrek aan een alternatief kochten we zo'n voorgesneden toastbrood (dat is 'vers' brood in Amerika) en het kleinste pakje (24 sneden) voorverpakte cheddarkaas (gewone kaas was er niet). Groenten en fruit waren trouwens ook nergens te bespeuren. De lokale bevolking had daar geen problemen mee! Sommige fat Americans rolden in hun automatische rolstoel (al kon je ze ook zo rollen) zonder schroom hun volgende kilo's tegemoet.

Lange tochten

Na een lange tocht met de auto, beginnen we in Yosemite een lange tocht te voet (de Mist Trail route). En wat voor een?! Als je op voorhand wist hoe lastig hij was, zou je er niet aan beginnen. Maar als je op voorhand wist hoe mooi hij was, zou je er zelfs half kreupel aan beginnen. Samen met de temperatuur (37°C), beginnen we te stijgen. Na een eindje bevestigen onze bevende kuiten al dat het stijl omhoog gaat. Na heel wat stijgen en stijgen en stijgen... de eerste beloning: een mooi zicht op de Vernal waterval (1.538m hoog). Indrukwekkend! Al schijnt hij volgens de Trotter nog indrukwekkender te zijn buiten de zomer, dan stroomt er meer smeltwater. Na even genieten en pauzeren, stijgen we verder. Deze keer zijn het trappen: eindeloos en hoog. Alweer maakt het zicht bij het volgende rustpunt alles goed: de Nevada waterval (1.801m hoog). Voor ons: een gigantische rots, waar wat water sierlijk naar beneden valt en een regenboog vormt in de zon. Achter ons: een adembenemend (al kon dat ook van de trappen zijn) zicht op de Yosemite vallei. Na wat pootjebaden aan een meertje in de zon (waar eekhoorns de mensen hun eten kwamen stelen), daalden we opnieuw af naar een dal dat alleen letterlijk een dieptepunt was.

Schitterend

Mensen die hier al waren, zullen wel begrijpen waarom we niet genoeg kregen van Yosemite. We besloten nog een deel van het immense park te bezichtigen met de auto: Glacier Point. We lazen dat deze hoge rots een fantastisch panorama biedt en dat je er ook kan genieten van een mooie zonsondergang. Snel kronkelen we met onze Chevy de bochtige baantjes omhoog en omlaag. De zon langzaam zakkend, wij te langzaam stijgend. We misten de zonsondergang dan ook op een haar. Een oranje gloed piepte nog van achter de immense rotsen, de laatst stralen werpend op een overweldigend uitzicht. Om stil van te worden. Zon gemist, geen probleem! Dan wachten we op de volgende lichamen die aan de naakte hemel verschijnen: de sterren. Ons geduld wordt beloond. Geen wolken, geen lichtvervuiling, immens veel schitterende sterren. Al zagen we overdag geen beer, nu zien we de grote, aan de hemel. Daarnaast duizenden sterren, de melkweg en weinig toeristen. Een hemels einde van een aardige dag! 

DAG 2: Donderdag 2 sep (San Francisco)

Een jetlag, geen lachertje

Na een nachtje verstoord bioritme – lees veel wakker worden en niet lang kunnen uitslapen – beginnen we heel vroeg aan onze tocht door San Fransisco. Mooi weer, geen wolkje aan de lucht. Na een bezoekje aan de 'bakker' en het visitor centre trekken we de stad in. De typische cable car – een trammetje met soms hilarische en soms heel onvriendelijke chauffeurs – brengt ons de steile heuvels op. We krijgen onmiddellijk een mooi uitzicht op de stad. Veel hoogtes en laagtes, de zee, mooie huisjes, de Oakland Bay Bridge (een recentere versie van de Golden Gate Bridge). Zoals de vele truien en t-shirts in de souvenirshops terecht zeggen: We love SF!

San wandeling

Een wandeling door de stad brengt ons naar Fisherman's Warf, de pittoreske waterkant langs SF Bay. Adembaynemend! Een blauwe horizon met Alcatraz en de Golden Gate Bridge in de verte. We zien ook een pelikaan vrolijk visjes opduiken uit de zee en er zwemt ook ergens een eenzame zeeleeuw. Na het bezoeken van enkele toeristenwinkeltjes, trekken we naar de sjiekere buurt: Nob Hill, waar zich naast mooie huizen ook het duurste hotel bevindt (wat voor de Amerikanen blijkbaar meer het vemelden waard is dan enkele mooie, plaatselijke kerkjes). Uiteraard bezoeken we ook Chinatown (de Chinese buurt), het business gedeelte van de stad (waar we lachen met alle mensen die moeten werken, hihi) en de winkelstraten (die baden in de schaduw van de immense megastores en flag stores die ze omsluiten).

Gemist

De Golden Gate Bridge hadden we gemist. We zagen ze al van ver, maar nog niet van dichtbij. De valavond leek ons het geschikte moment om ze, met licht, te bezichtigen. Dat was zonder de mist gerekend die plots kwam opduiken. Doomsday-gewijs verslond ze de horizon, en de Golden Gate Bridge.... missed it! Dan maar op tijd in bed, want we hadden ook al wat slaap gemist. Morgen rijden we – met onze sjieke Chevy – richting Yosemite, een van de mooiste natuurparken van Amerika. 

DAG 1: Woensdag 1 sep (Brussel-San Francisco)

Check it out!

Na een avond gevuld met 11 man die hespenrolletjes in de kaassaus kwam eten, kropen we moe maar voldaan rond middernacht in bed. Niet voor lang... Om 4.30u kraaide de wekkerhaan van Sven ons wakker. Al waren we niet zo fris als een hoentje, we moesten uit de veren! Rond 5u pikten Sven zijn ma en Franky ons op om ons persoonlijk af te zetten in Zaventem. Gezien het vroege uur, stonden we – ondanks 1 september – om 6u aan de luchthaven. Bij het drinken van een Starbucks besloten we in een impulsieve bui om een blog op te richten. Die kreeg het originele adres www.rienensven.blogspot.com (met dank aan Marijke en Michaël).

Check-in

“Geen scherpe voorwerpen? Geen pakjes aangenomen van vreemden?” Na een aantal standaardvraagjes en laaaang wachten, waren we eindelijk ingecheckt. Dit was slecht het begin van een dag vol... wachten! Hieronder vind je ons reisschema, in totaal zo'n 15u vliegen (exclusief wachttijden).

Vertrek 1: Brussel (10u05) duur 8u35

Aankomst 1: New York (12u40) gezien uurverschil

Vertrek 2: New York (15u10) duur: 6u25

Aankomst 2: San Francisco (18u35) gezien uurverschil

Rampzalige Rien en stinkende Sven

Het vliegtuig vliegt, de tijd spijtig genoeg niet. Het boek dat Rien meenam ('Komt een vrouw bij de dokter' van Kluun), is zo goed als uit voor de tweede vlucht. Rampzalig gezelschap tijdens de 1e vlucht – wegens het lezen van het boek – en ook tijdens de 2e vlucht – wegens het niet meer kunnen lezen van een boek. Normaal wordt er tijdens een vlucht met Sven dan ook niet veel gezegd, dat bleek al uit vorige reisjes. Zijn vliegangst bezorgde hem een zwijgende tong en zwetende oksels. Het boek dat hij nu preventief las ('Over vliegangst en hoe je ervan afkomt' van Dr. L. Van Gerwen) verhielp het eerste probleem, maar – spijtig genoeg – niet het tweede. Tijdens de eerste vlucht deed Sven het, ondanks zijn angstzweet, verbazingwekkend goed! Zijn boek deed wonderen, al was de vlucht soms turbulent. De magische woorden “turbulentie is geen kwestie van gevaar maar een kwestie van comfort” bedwongen de angst, en tijdens de tweede vlucht zelfs het zweet. Hij – en ook ik – was in de wolken!

Ter land, boven de zee en in de lucht

Ter info: we schrijven dit van op 5 km hoogte, tegen een snelheid van zo'n 1000 km/u. De plaatselijke tijd is momenteel 16u30, terwijl het in België al 01u30 's nachts is! We zijn dus al 21u wakker, moeten nog zo'n 2u vliegen en dan nog eten en onze huurauto ophalen. Een lange dag, na een korte nacht. Maar vanaf morgen: ECHT VAKANTIE!