Death ride
Na wat inkopen en een lekker ontbijt in Mammoth Lakes, gaat onze trip verder naar Death Valley. Het internet voorspelt 112 Fahrenheit (zo'n 46°C) en onze reisgidsen raden aan om voldoende water mee te nemen. We steken onze isomo frigobox – die zijn diensten al goed bewees – dus vol drank en ijs. Death Valley, here we come! Al zijn we er nog lang niet... De weg is lang, kronkelig, hellend en dalend. Maar wel mooi. Onderweg zien we zelf een roadrunner (miep miep). Die kunnen we aan onze 'beestjeslijst' toevoegen, naast veel eekhoorns, drie wasberen, vier herten (waarvan een met gewei), muizen, een coyote-achtig iets, roofvogels, spechten en nog meer.
Burn baby burn
Voorlopig houden we het goed uit van de warmte. Af en toe eens stoppen voor a spectacular view en dan weer naar de koele auto. De laatste stop die we doen voor we doorrijden naar het hotel, zijn de sand dunes. Dit stukje van Death Valley lijkt op de Sahara, met witgele duinen van golvend fijn zand. Na even staren over de Sahara, rijden we richting Furnace Creek, het enige dorpje in de buurt, waar ons hotel zich bevindt. Een ruime kamer met airco en een koelkast. Cool! We vermijden het warmste van de dag door even op onze kamer in de reisgidsen te kijken. Rond 16.30u vertrekken we om nog enkele points of interest te bezichtigen. Echt fris kan je het dan nog niet noemen. Het voelt alsof we kipjes zijn die aan het spit hangen te draaien.
Om doodstil van te worden
We rijden naar Devil's Golf Course. Helse temperaturen, maar een hemels zicht. Een lang uitgestrekte zoutvlakte van iets wat ooit een meer was. De opgedroogde en samengeklitte aardeklompen doen een beetje denken aan een akker. Maar dan niet zo vruchtbaar en duizenden keren zo groot. De warmte jaagt ons terug de auto in. We maken een ritje langs Artists Drive, een eenzaam wegje dat ons door een schilderachtig berglandschap voert. Het gesteente neemt steeds andere kleuren aan in de zakkende zon. Tijd voor Zabriskie Point, volgens de Trotter een van de meest fascinerende plaatsen van de vallei, vooral bij zonsopgang -of ondergang. En we geven hem geen ongelijk! De ondergaande zon tovert een magisch kleurenpallet tevoorschijn, van groen tot roze en oranje. We love it!
De wereld is toch... klein
We zijn niet de enige die in Zabriskie Point van dit spektakel genieten. We raken er aan de praat met twee Belgen uit Evergem (Ellen en Alex) die we al eerder zagen in de luchthaven en bij de sand dunes. Ook later in het restaurant in Furnace Creek krijgen we toevallig een plaats net naast hun tweepersoonstafeltje. We schuiven de tafels dan maar bij elkaar om er een lekker Belgisch onderonsje van te maken. Na het eten, doen we nog een avondlijke plons in het zwembad. Tot 22.30u zwemmen we onder de sterrenhemel, dan kruipen we onder de lakens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten